رشته روانشناسی تربیتی کارشناسی ارشد

روانشناسی تربیتی یک حوزه نسبتاً جوان محسوب می شود و که اخیرا رشد قابل توجه ای داشته است. روانشناسی به عنوان یک علم جداگانه تا اواخر دهه ۱۸۰۰ ظهور نکرد، به همین دلیل علاقه پیشین نسبت به روانشناسی تربیتی، بیشتر توسط فیلسوفان تربیتی شکل گرفته است.

یوهان هربارت را پدر روانشناسی تربیتی می دانند.

هربرت بر این عقیده بود که علاقه دانش آموز به یک موضوع و مسئله تأثیر بسیار زیادی در نتیجه یادگیری دارد. معتقد بود که معلمان هنگام تصمیم گیری برای مناسب ترین نوع آموزش باید این علاقه را همراه با دانش قبلی در نظر بگیرند.

با گذشت زمان، ویلیام جیمز، روانشناس و فیلسوف کار های قابل ملاحظه ای در این زمینه انجام داد. متن اصلی وی در سال ۱۸۹۹ با عنوان “صحبت با معلمان در مورد روانشناسی” نخستین کتاب درسی روانشناسی تربیتی محسوب می شود.

تقریباً در همان دوره، روانشناسی فرانسوی به نام آلفرد بینه، در حال انجام آزمایش های معروف ضریب هوشی خود بوده. این آزمایشات در وهله اول برای کمک به کشور فرانسه برای شناسایی کودکانی که تأخیر در رشد داشته اند و نیازمند برنامه آموزش ویژه بوده اند در نظر گرفته شد و طراحی شد.

همین طور در ایالات متحده، جان دیویی نقش قابل توجهی در آموزش و پرورش داشته است. ایده های وی پیش رونده بود. او معتقد بود که مدارس باید بیشتر بر دانش آموزان متمرکز شوند تا دروس. وی طرفدار یادگیری فعال بوده و بر این عقیده بود که تجربه عملی بخشی مهمی از فرایند یادگیری می باشد.

اخیراً، روانشناس آموزشی به نام بنجامین بلوم، دسته بندی مهم و ویژه ای برای طبقه بندی و توصیف اهداف مختلف آموزشی ایجاد کرد. سه حوزه سطح بالا که این روانشناس توصیف کرده است، اهداف یادگیری شناختی، احساسی و روان حرکتی بودند.